Nowe przepisy prawne w I kwartale 2021 roku

Autor: Krzysztof Rożko Tagi: Prawo,

W artykule wykorzystano omówienia ustaw przedstawione na stronach internetowych Prezydenta RP oraz omówienia wyroków Trybunału Konstytucyjnego przedstawione na stronach internetowych Trybunału Konstytucyjnego, a także materiały informacyjne znalezione na stronach Ministerstwa Infrastruktury i Budownictwa.

Jednolity tekst rozporządzenia Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego w sprawie prowadzenia prac konserwatorskich, prac restauratorskich i badań konserwatorskich przy zabytkach.

Od 14 stycznia 2021 r. wchodzi w życie jednolity tekst rozporządzenia Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego w sprawie prowadzenia prac konserwatorskich, prac restauratorskich i badań konserwatorskich przy zabytku wpisanym do rejestru zabytków albo na Listę Skarbów Dziedzictwa oraz robót budowlanych, badań architektonicznych i innych działań przy zabytku wpisanym do rejestru zabytków, a także badań archeologicznych i poszukiwań zabytków.

Rozporządzenie określa tryb wydawania pozwoleń na:

prowadzenie:

prac konserwatorskich przy zabytku wpisanym do rejestru zabytków,
prac konserwatorskich przy zabytku wpisanym na Listę Skarbów Dziedzictwa,
prac restauratorskich przy zabytku wpisanym do rejestru zabytków,
prac restauratorskich przy zabytku wpisanym na Listę Skarbów Dziedzictwa,
robót budowlanych przy zabytku wpisanym do rejestru zabytków, zwanych dalej „robotami budowlanymi”,
badań konserwatorskich przy zabytku wpisanym do rejestru zabytków,
badań konserwatorskich przy zabytku wpisanym na Listę Skarbów Dziedzictwa,
badań architektonicznych przy zabytku wpisanym do rejestru zabytków,

przemieszczenie zabytku nieruchomego wpisanego do rejestru zabytków, zwane dalej „przemieszczeniem zabytku nieruchomego”;

trwałe przeniesienie zabytku ruchomego wpisanego do rejestru zabytków, z naruszeniem ustalonego tradycją wystroju wnętrza, w którym zabytek ten się znajduje;
dokonywanie podziału zabytku nieruchomego wpisanego do rejestru zabytków;
zmianę przeznaczenia zabytku wpisanego do rejestru zabytków lub sposobu korzystania z tego zabytku;
umieszczanie na zabytku wpisanym do rejestru zabytków urządzeń technicznych, tablic reklamowych lub urządzeń reklamowych w rozumieniu art. 2 pkt 16b i 16c ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym oraz napisów;
prowadzenie badań archeologicznych;
poszukiwanie ukrytych lub porzuconych zabytków ruchomych, w tym zabytków archeologicznych, przy użyciu wszelkiego rodzaju urządzeń elektronicznych i technicznych oraz sprzętu do nurkowania, zwane dalej „poszukiwaniem zabytków”;
wykonywanie robót budowlanych w otoczeniu zabytku;
podejmowanie innych działań niż określone w pkt 1–6 oraz 8 i 9, które mogłyby prowadzić do naruszenia substancji lub zmiany wyglądu zabytku wpisanego do rejestru zabytków.

Rozporządzenie określa ponadto dane i informacje, które zawierają wnioski o wydanie pozwoleń, o których mowa w ust. 1, dokumentację dołączaną do tych wniosków, niezbędną do ich rozpatrzenia, dane i informacje, które zawierają te pozwolenia, oraz warunki, które mogą zostać w nich zastrzeżone, a także elementy, które zawiera dokumentacja prac konserwatorskich i prac restauratorskich prowadzonych przy zabytku ruchomym wpisanym do rejestru zabytków albo na Listę Skarbów Dziedzictwa oraz dokumentacja badań archeologicznych.

Podstawa prawna:

OBWIESZCZENIE MINISTRA KULTURY, DZIEDZICTWA NARODOWEGO I SPORTU z dnia 26 listopada 2020 r. w sprawie ogłoszenia jednolitego tekstu rozporządzenia Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego w sprawie prowadzenia prac konserwatorskich, prac restauratorskich i badań konserwatorskich przy zabytku wpisanym do rejestru zabytków albo na Listę Skarbów Dziedzictwa oraz robót budowlanych, badań architektonicznych i innych działań przy zabytku wpisanym do rejestru zabytków, a także badań archeologicznych i poszukiwań zabytków (Dz. U. Nr 014/2021, poz. 81).

USTAWA z dnia 23 lipca 2003 r. o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami (Dz. U. Nr 36/2020, poz. 282, z późn. zm.).

Wsparcie komunalnego i społecznego budownictwa czynszowego oraz gospodarstw domowych w ponoszeniu wydatków mieszkaniowych.

Od 19 stycznia 2021 r. obowiązuje nowelizacja niektórych ustaw wspierających rozwój mieszkalnictwa.

Jej celem jest wsparcie komunalnego i społecznego budownictwa czynszowego oraz gospodarstw domowych w ponoszeniu wydatków mieszkaniowych, w szczególności w obliczu skutków epidemii COVID-19.

Ustawa stanowi część działań legislacyjnych podejmowanych przez rząd, odnoszących się do rozbudowy segmentu mieszkań czynszowych, który ma za zadanie zaspokajać potrzeby mieszkaniowe osób o najniższych i średnich dochodach.

Do kluczowych rozwiązań przewidzianych w ustawie należy m.in. zwiększenie wysokości finansowego wsparcia w formie grantów z Funduszu Dopłat dla gmin na budowę mieszkań społecznych i komunalnych; umożliwienie uzyskania premii remontowej na budynki TBS starsze niż 25 lat; wprowadzenie „wakacji czynszowych” dla lokatorów TBS; wprowadzenie możliwości uzyskania prawa własności mieszkania społecznego w oparciu o umowę najmu z dojściem do własności; dopłaty do czynszów w programie „Mieszkanie na start” i umożliwienie dojścia do własności mieszkania także przez osoby bez zdolności czynszowej; utworzenie Rządowego Funduszu Rozwoju Mieszkalnictwa, udzielającego finansowego wsparcia gminom, których budżety ucierpiały w wyniku epidemii COVID-19; usprawnienie procedury dla wnioskujących o dodatek mieszkaniowy; przyznawanie dodatków mieszkaniowych powiększonych o dopłaty z Funduszu Przeciwdziałania COVID-19 dla najemców, którzy utracili dochody w wyniku epidemii COVID-19.

Nowelizacji ulega szereg ustaw, w tym większość z zakresu budownictwa mieszkaniowego. Najistotniejsze zmiany dotyczą: ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. – Prawo budowlane, ustawy z dnia 26 października 1995 r. o niektórych formach popierania budownictwa mieszkaniowego, ustawy z dnia 8 grudnia 2006 r. o finansowym wsparciu tworzenia lokali mieszkalnych na wynajem, mieszkań chronionych, noclegowni, schronisk dla bezdomnych, ogrzewalni i tymczasowych pomieszczeń, ustawy z dnia 20 lipca 2017 r. o Krajowym Zasobie Nieruchomości, ustawy z dnia 20 lipca 2018 r. o pomocy państwa w ponoszeniu wydatków mieszkaniowych w pierwszych latach najmu mieszkania.

Zmiany w ustawie – Prawo budowlane zmierzają do tego, aby szeregu czynności w procesie budowlanym można było dokonać nie tylko w postaci papierowej, ale również drogą elektroniczną. W toku procesu budowlanego umożliwia się składanie kopii dokumentów zamiast oryginałów.

W ustawie o niektórych formach popierania budownictwa mieszkaniowego wprowadza się nową nazwę dla podmiotów realizujących budownictwo społeczne (społeczna inicjatywa mieszkaniowa, w skrócie SIM), niemniej istniejące towarzystwa budownictwa społecznego będą mogły działać na dotychczasowych zasadach.

Ustawa wprowadza możliwość rozliczenia partycypacji w okresie najmu lokalu mieszkalnego. Rozliczenie to następować będzie na zasadach określonych w umowie zawartej przez SIM z najemcą przy uwzględnieniu okresowego rozliczenia partycypacji, całkowitego rozliczenia partycypacji albo w umowie najmu instytucjonalnego lokalu z dojściem do własności.

Istotną zmianą ustawy jest utworzenie Rządowego Funduszu Rozwoju Mieszkalnictwa w celu finansowania w części lub w całości działania polegającego na objęciu przez gminę udziałów lub akcji w istniejącym lub tworzonym SIM.

Przychodami Rządowego Funduszu Rozwoju Mieszkalnictwa będą wpłaty z Funduszu przeciwdziałania COVID-19, odsetek od lokat okresowo wolnych środków Funduszu zdeponowanych w bankach oraz wpłaty z innych tytułów.

Opiniowana ustawa dokonuje również nowelizacji ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych w zakresie dotyczącym opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego od podmiotów u których nastąpił spadek obrotów gospodarczych w następstwie wystąpienia COVID-19 oraz dodatku mieszkaniowego powiększonego o dopłatę do czynszu (art. 24).

Ustawa co do zasady wejdzie w życie po upływie 14 dni od dnia ogłoszenia.

Część jej przepisów wejdzie w życie z dniem następującym po dniu ogłoszenia (w zakresie zmian ustawy – Prawo budowlane), część w terminie późniejszym, w szczególności:

– w zakresie większości zmian ustawy – Prawo budowlane z dniem 1 lipca 2021,

– w zakresie większości zmian ustawy o niektórych formach popierania budownictwa mieszkaniowego z dniem 1 lipca 2021 r., natomiast w zakresie przepisów dotyczących rozliczenia partycypacji z dniem 1 stycznia 2022 r.,

– w zakresie zmian dotyczących likwidacji zarejestrowanej książeczki mieszkaniowej w ustawie o pomocy państwa w spłacie niektórych kredytów mieszkaniowych, udzielaniu premii gwarancyjnych oraz refundacji bankom wypłaconych premii gwarancyjnych z dniem 1 stycznia 2023 r.

Podstawa prawna:

USTAWA z dnia 10 grudnia 2020 r. o zmianie niektórych ustaw wspierających rozwój mieszkalnictwa (Dz. U. Nr 004/2021, poz. 11).

USTAWA z dnia 22 marca 2018 r. o zmianie ustawy o finansowym wsparciu tworzenia lokali socjalnych, mieszkań chronionych, noclegowni i domów dla bezdomnych, ustawy o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 78/2020, poz. 508).

USTAWA z dnia 12 lutego 2009 r. o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie lotnisk użytku publicznego (Dz. U. Nr 138/2018, poz. 1380).

USTAWA z dnia 21 czerwca 2001 r. o dodatkach mieszkaniowych (Dz. U. Nr 214/2019, poz. 2133).

USTAWA z dnia 9 października 2015 r. o wsparciu kredytobiorców, którzy zaciągnęli kredyt mieszkaniowy i znajdują się w trudnej sytuacji finansowej (Dz. U. Nr 215/2019, poz. 2138).

USTAWA z dnia 30 listopada 1995 r. o pomocy państwa w spłacie niektórych kredytów mieszkaniowych, udzielaniu premii gwarancyjnych oraz refundacji bankom wypłaconych premii gwarancyjnych (Dz. U. Nr 216/2019, poz. 2162).

USTAWA z dnia 26 października 1995 r. o niektórych formach popierania budownictwa mieszkaniowego (Dz. U. Nr 219/2019, poz. 2195).

USTAWA z dnia 21 listopada 2008 r. o wspieraniu termomodernizacji i remontów oraz o centralnej ewidencji emisyjności budynków (Dz. U. Nr 4/2020, poz. 22, z późn. zm.).

USTAWA z dnia 10 lipca 2015 r. o Agencji Mienia Wojskowego (Dz. U. Nr 30/2020, poz. 231, z późn. zm.).

USTAWA z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 37/2020, poz. 293, z późn. zm.).

USTAWA z dnia 12 października 1990 r. o Straży Granicznej (Dz. U. Nr 39/2020, poz. 305, z późn. zm.).

Jednolity tekst ustawy o infrastrukturze informacji przestrzennej.

Od 1 lutego 2021 r. obowiązuje jednolity tekst ustawy o infrastrukturze informacji przestrzennej.

Ustawa określa:

zasady tworzenia oraz użytkowania infrastruktury informacji przestrzennej,
organy administracji właściwe w sprawach, o których mowa w pkt 1.

Zasady tworzenia oraz użytkowania infrastruktury informacji przestrzennej dotyczą:

danych przestrzennych i metadanych infrastruktury informacji przestrzennej,
usług danych przestrzennych,
interoperacyjności zbiorów danych przestrzennych i usług danych przestrzennych,
wspólnego korzystania z danych przestrzennych,
współdziałania i koordynacji w zakresie infrastruktury informacji przestrzennej.

Podstawa prawna:

OBWIESZCZENIE MARSZAŁKA SEJMU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ z dnia 22 stycznia 2021 r. w sprawie ogłoszenia jednolitego tekstu ustawy o infrastrukturze informacji przestrzennej (Dz. U. Nr 32/2021, poz. 214).

Niektóre definicje ustawy:

Dane przestrzenne - rozumie się przez to dane odnoszące się bezpośrednio lub pośrednio do określonego położenia lub obszaru geograficznego.

Infrastruktura informacji przestrzennej - rozumie się przez to opisane metadanymi zbiory danych przestrzennych oraz dotyczące ich usługi, środki techniczne, procesy i procedury, które są stosowane i udostępniane przez współtworzące infrastrukturę informacji przestrzennej organy wiodące, inne organy administracji oraz osoby trzecie.

Metadane infrastruktury informacji przestrzennej - rozumie się przez to informacje, które opisują zbiory danych przestrzennych oraz usługi danych przestrzennych i umożliwiają odnalezienie, inwentaryzację i używanie tych danych i usług.

Obiekt przestrzenny - rozumie się przez to abstrakcyjną reprezentację przedmiotu, zjawiska fizycznego lub zdarzenia związanego z określonym miejscem lub obszarem geograficznym.

Karanie za użytkowanie obiektu w sposób niezgodny z przepisami, bez skonkretyzowania uregulowań prawnych, z naruszeniem których ustawodawca wiąże odpowiedzialność karną, niezgodne z Konstytucją.

Od 12 lutego 2021 r. obowiązuje wyrok Trybunału Konstytucyjnego, który orzekł, że art. 91a ustawy, w zakresie obejmującym zwrot " , użytkuje obiekt w sposób niezgodny z przepisami", jest niezgodny z art. 2 i art. 42 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.

Pytanie prawne do Trybunału Konstytucyjnego

Pytanie prawne sformułowane zostało na tle następującego stanu faktycznego i prawnego:

Prokurator Okręgowy oskarżył A. O. o to, że użytkował obiekt usługowo-handlowy w sposób niezgodny z art. 55 i art. 56 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. – Prawo budowlane (dalej: ustawa – Prawo budowalne), tj. bez uzyskania decyzji o pozwoleniu na użytkowanie obiektu oraz bez zawiadomienia Państwowej Straży Pożarnej o zakończeniu jego budowy i zamiarze przystąpienia do jego użytkowania, co wypełnia przesłanki czynu zabronionego określonego w art. 9la ustawy – Prawo budowlane. Rozpatrujący sprawę Sąd Rejonowy postanowieniem z czerwca 2016 r. umorzył postępowanie, uznając, że zarzucany oskarżonemu czyn nie zawiera znamion przestępstwa. W uzasadnieniu postanowienia Sąd wskazał, ż przestępstwo określone w art. 91a ustawy – Prawo budowalne polega na niespełnieniu obowiązku określonego w art. 61, a nie w art. 55 i art. 56 tej ustawy. W ocenie Sądu niedopełnienie obowiązków wynikających z przepisów art. 55 i 56 ustawy – Prawo budowlane powinno skutkować, na podstawie art. 57 tej ustawy, wymierzeniem przez właściwy organ kary administracyjnej, a zatem należało ewentualnie wszcząć postępowanie administracyjne, a nie karne. Na powyższe rozstrzygnięcie Sądu prokurator wniósł zażalenie, wnioskując o jego uchylenie. Zdaniem prokuratora sąd pierwszej instancji odniósł się jedynie do jednego ze znamion czynu zabronionego określonego w art. 91a ustawy – Prawo budowlane, tj. niespełnienia określonego w art. 61 tej ustawy obowiązku utrzymania obiektu w należytym stanie technicznym, a pominął inne, istotne dla przedmiotowej sprawy, znamię w postaci użytkowania obiektu w sposób niezgodny z przepisami. Zdaniem prokuratora, art. 91a ustawy – Prawo budowlane, w części dotyczącej użytkowania obiektu budowalnego w sposób niezgodny z przepisami, odwołuje się do całości unormowań prawnych w tym zakresie i nie przewiduje żadnych wyjątków, a tym samym nie wyłącza odwoływania się do art. 55 i art. 56 ustawy – Prawo budowlane. Sąd Okręgowy uchylił zaskarżone przez prokuratora rozstrzygnięcie, wskazując że art. 91a ustawy– Prawo budowlane jest niejasny i może powodować problemy z prawidłową oceną zespołu znamion, zwłaszcza tych, polegających na użytkowaniu obiektu w sposób niezgodny z przepisami, jak zarzucono to oskarżonemu.

Uzasadniając zarzuty niezgodności kwestionowanego przepisu z powołanymi wzorcami, Sąd pytający stwierdza, że art. 91a ustawy – Prawo budowlane, w zakresie, w jakim penalizuje użytkowanie obiektu w sposób niezgodny z przepisami prawa, bez jednoczesnego skonkretyzowania uregulowań prawnych, z naruszeniem których wiąże się odpowiedzialność karna, narusza zasadę państwa prawnego i wynikające z niej zasady zaufania obywatela do państwa i stanowionego przez nie prawa, bezpieczeństwa prawnego oraz określoności przepisów prawa. W odniesieniu do zarzutu naruszenia art. 42 ust. 1 Konstytucji RP, Sąd pytający odwołuje się do konstytucyjnej zasady nullum crimen sine lege, a w szczególności jej istotnego elementu, jakim jest reguła określoności regulacji represyjnych. W ocenie Sądu pytającego niewystarczająca określoność czynu zabronionego powoduje u adresata niepewność co do nakładanych obowiązków i konsekwencji prawnych oraz prowadzi do przerzucenia obowiązku ustalenia zakresu zastosowania przepisów karnych z ustawodawcy na organy stosujące prawo. Sąd pytający wskazuje, że w perspektywie wymogów wynikających z art. 42 ust. 1 Konstytucji RP, problematycznym jest zamieszczanie w przepisach dotyczących odpowiedzialności karnej odesłań do nieokreślonych bliżej regulacji prawnych. Podkreśla on, że przepisy związane z użytkowaniem obiektów budowlanych zawarte są nie tylko w ustawie – Prawo budowalne, ale w szeregu innych aktów normatywnych, co uniemożliwia doprecyzowanie znamion czynu zabronionego pod groźbą kary, a organy państwa zyskują dowolność w stosowaniu tak skonstruowanego przepisu.

Decyzja Trybunału Konstytucyjnego

Kwestionowany przepis nie był przez TK badany w całości, lecz tylko – zgodnie z treścią pytania prawnego oraz leżącego u jego podstaw stanu faktycznego – wyłącznie w części stanowiącej „użytkuje obiekt w sposób niezgodny z przepisami”.

Trybunał przypomniał, że przepisy umożliwiające stosowanie odpowiedzialności karnej muszą spełniać wymogi jednoznaczności i określoności (art. 2 Konstytucji) oraz fundamentalnej dla prawa karnego zasady nullum crimen sine lege certa (art. 42 ust. 1 Konstytucji). Wynikający z art. 2 Konstytucji wymóg jednoznaczności i precyzji prawa ma szczególne znaczenie, jeśli chodzi o ochronę praw i wolności obywatela, zwłaszcza w sytuacji gdy istnieje możliwość zastosowania wobec niego sankcji. Przepisy czynią zadość konstytucyjnym standardom określoności i jednoznaczności wówczas, gdy ich językowo-logiczna konstrukcja pozwala na jednoznaczne wyprowadzenie zakodowanych w nich treści, umożliwiające ich prawidłowe wyegzekwowanie. W wypadku regulacji niejasnych i nieprecyzyjnych władza prawodawcza jest odpowiedzialna za obowiązujący stan prawny, ma ona obowiązek monitorowania sposobu stosowania stanowionych przez nią przepisów prawnych oraz eliminowania obarczających je wad, które ujawniają się w toku rozstrzygania określonych spraw. Zagadnienie to ma szczególne znaczenie wówczas, gdy na bazie niejednoznacznych regulacji kwestie sporne są przesądzane na niekorzyść jednostek. W takich sytuacjach nawet ugruntowana i jednolita praktyka orzecznicza nie niweluje zastrzeżeń związanych z naruszeniem zasady demokratycznego państwa prawnego.

Wywodzona z art. 42 ust. 1 Konstytucji zasada nullum crimen sine lege certa wymaga formułowania znamion czynu zabronionego w sposób na tyle poprawny, jednoznaczny i precyzyjny, aby ryzyko karalności było rozpoznawalne dla adresatów normy i aby podczas stosowania prawa wykluczona była możliwość rozszerzenia zakresu odpowiedzialności karnej na czyny, które nie zostały zabronione w ustawie pod groźbą kary.

Uwzględniając wyżej przedstawione założenia konstytucyjne TK zauważył, że zawarte w art. 91a prawa budowlanego sformułowanie „użytkuje obiekt w sposób niezgodny z przepisami” jest przykładem przepisu blankietowego. Zastosowanie takiej konstrukcji jest dopuszczalne pod warunkiem spełnienia bardzo precyzyjnie określonych kryteriów, przy odrzuceniu jakiejkolwiek dowolności jej stosowania przez właściwe organy władzy. Trybunał zwrócił uwagę, że ustawodawca nie sprecyzował, jakie przepisy powinny być wzięte pod uwagę podczas interpretacji zawartego w art. 91a prawa budowlanego zwrotu „użytkuje obiekt w sposób niezgodny z przepisami”. Nie wskazał, czy chodzi wyłącznie o przepisy związane z bezpieczeństwem użytkowania obiektu określone w prawie budowlanym, czy też o wszystkie przepisy prawa budowlanego, czy też nawet o przepisy związane z użytkowaniem obiektów budowlanych, które wynikają z licznych ustaw wyszczególnionych przez sąd w pytaniu prawnym. Co więcej, ustawodawca, posługując się jedynie wyrażeniem „przepisy”, nie określił nawet, czy chodzi o przepisy o mocy ustawy, czy też dopuścił w tym wypadku stosowanie aktów podustawowych. Analogiczne wątpliwości wobec kwestionowanego przepisu przedstawiła również nauka prawa i uczestnicy postępowania przed TK.

TK zauważył, że zauważone problemy legislacyjne miały miejsce również w sprawie leżącej u podstaw pytania prawnego – wyspecjalizowane organy władzy publicznej (sąd i prokurator) stosując prawo nie były w stanie, w drodze wykładni, usunąć wątpliwości związanych z rozumieniem i stosowaniem zwrotu „użytkuje obiekt w sposób niezgodny z przepisami”, to tym bardziej nie można było tego wymagać od adresata art. 91a prawa budowlanego.

Uwzględniając wyżej przedstawione okoliczności, Trybunał stwierdził, że kwestionowany art. 91a prawa budowlanego, w zakresie obejmującym zwrot „użytkuje obiekt w sposób niezgodny z przepisami”, nie spełnia wymogów określonych w art. 2 i art. 42 ust. 1 Konstytucji.

Podstawa prawna:

WYROK TRYBUNAŁU KONSTYTUCYJNEGO z dnia 9 lutego 2021 r., sygn. akt P 15/17 (Dz. U. Nr 43/2021, poz. 282).

USTAWA z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane (Dz. U. Nr 162/2020, poz. 1333, z późn. zm.).

Rejestr terenów zagrożonych ruchami masowymi ziemi.

Od 18 lutego 2021 r. obowiązuje rozporządzenie wykonawcze Ministra Klimatu i Środowiska do ustawy - Prawo ochrony środowiska w sprawie informacji dotyczących ruchów masowych ziemi.

Rozporządzenie określa:

sposób ustalania terenów zagrożonych ruchami masowymi ziemi oraz terenów, na których występują te ruchy,
metody, zakres i częstotliwość prowadzenia obserwacji terenów zagrożonych ruchami masowymi ziemi oraz terenów, na których występują te ruchy,
informacje, jakie powinien zawierać rejestr terenów zagrożonych ruchami masowymi ziemi oraz terenów, na których występują te ruchy,
sposób prowadzenia, formę i układ rejestru.

Podstawa prawna:

ROZPORZĄDZENIE MINISTRA KLIMATU I ŚRODOWISKA z dnia 4 grudnia 2020 r. w sprawie informacji dotyczących ruchów masowych ziemi (Dz. U. Nr 262/2020, poz. 2270).

USTAWA z dnia 27 kwietnia 2001 r. - Prawo ochrony środowiska (Dz. U. Nr 145/2020, poz. 1219, z późn. zm.).

Opodatkowanie nieruchomości osoby prowadzącej działalność gospodarczą nie zawsze zgodne z Konstytucją.

Od 3 marca 2021 r. obowiązuje wyrok Trybunału Konstytucyjnego, który orzekł, że art. 1a ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych rozumiany w ten sposób, że o związaniu gruntu, budynku lub budowli z prowadzeniem działalności gospodarczej decyduje wyłącznie posiadanie gruntu, budynku lub budowli przez przedsiębiorcę lub inny podmiot prowadzący działalność gospodarczą, jest niezgodny z art. 64 ust. 1 w związku z art. 31 ust. 3 i art. 84 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.

Pytanie prawne do Trybunału Konstytucyjnego

Do Trybunału Konstytucyjnego wpłynął wniosek o dokonanie kontroli zgodności art. 1a ust. 1 pkt 3 w związku z art. 5 ust. 1 pkt 1 lit. a oraz art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. b ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych, w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2015 r., w zakresie, w jakim „uzależnia zakwalifikowanie gruntów, budynków i budowli podlegających opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości do kategorii gruntów, budynków i budowli związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej (co skutkuje obowiązkiem zapłaty podatku od nieruchomości w wyższej stawce) wyłącznie od faktu prowadzenia przez osobę fizyczną (będącą właścicielem nieruchomości) działalności gospodarczej, a niezależnie od tego czy grunty, budynki i budowle faktycznie są związane z prowadzeniem działalności gospodarczej przez osobę fizyczną”, z art. 64 ust. 1 i 3 w związku z art. 2 Konstytucji oraz art. 64 ust. 1 i 3 w związku z art. 2, art. 31 ust. 3, art. 84 i art. 217 Konstytucji.

Skarga konstytucyjna została wniesiona w związku z następującym stanem faktycznym:

Skarżący jest przedsiębiorcą wpisanym do Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej, prowadzącym jednoosobowe przedsiębiorstwo, posiadającym nieruchomości gruntowe oraz posadowione na nich obiekty budowlane, sklasyfikowane w ewidencji gruntów i budynków jako tereny przemysłowe. Zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, podstawowym przeznaczeniem przedmiotowego terenu, w obrębie którego znajdują się nieruchomości Skarżącego, jest zabudowa produkcyjno-techniczna. Burmistrz Miasta i Gminy N. decyzją z stycznia 2014 r. w sprawie wymiaru podatku od nieruchomości za 2014 r., ustalił Skarżącemu wymiar podatku od nieruchomości za ten okres według stawki najwyższej, właściwej dla gruntów, budowli i budynków związanych z działalnością gospodarczą. Od powyższej decyzji Skarżący odwołał się do Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. (dalej: SKO). Decyzją z sierpnia 2014 r. SKO utrzymało w mocy rozstrzygnięcie organu pierwszej instancji. Na decyzję SKO, skarżący wniósł skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w K., zarzucając naruszenie art. 1 a ust. 1 pkt ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych poprzez błędną wykładnię, polegającą na przyjęciu, że sam fakt posiadania nieruchomości przez osobę fizyczną prowadzącą jednoosobową działalność gospodarczą jest wystarczający do zakwalifikowania nieruchomości jako związanej z działalnością gospodarczą i opodatkowaniu jej wyższą stawką. Skarga została oddalona wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z listopada 2014 r. Następnie Skarżący wniósł skargę kasacyjną do Naczelnego Sądu Administracyjnego, który oddalił ją wyrokiem z maja 2017 r.

Problem przedstawiony w skardze konstytucyjnej dotyczył automatycznego kwalifikowania gruntów, będących w posiadaniu osoby fizycznej prowadzącej działalność gospodarczą, do kategorii gruntów związanych z prowadzeniem tej działalności. W ocenie skarżącego zakwestionowane przepisy stanowią nieuprawnioną ingerencję w konstytucyjnie chronione prawo własności. Podnosi on, że nakładają one na podatnika obowiązek zapłaty podatku od nieruchomości, tylko z tego tytułu, że będąc ich posiadaczem jednocześnie prowadzi działalność gospodarczą i to pomimo faktu iż nie są one faktycznie związane z jej prowadzeniem. Zdaniem Skarżącego nie został spełniony wymóg dostatecznej określoności przepisów, co skutkuje nadmiernym fiskalizmem przy ustalaniu podatku od nieruchomości będących w posiadaniu osób prowadzących działalność gospodarczą. Skarżący stwierdza, że został pozbawiony własności środków pieniężnych, pomimo braku uzasadnionych powodów do zastosowania wobec niego wyższej stawki podatkowej.

Decyzja Trybunału Konstytucyjnego

Trybunał Konstytucyjny orzekł, że art. 1a ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych rozumiany w ten sposób, że o związaniu gruntu, budynku lub budowli z prowadzeniem działalności gospodarczej decyduje wyłącznie posiadanie gruntu, budynku lub budowli przez przedsiębiorcę lub inny podmiot prowadzący działalność gospodarczą, jest niezgodny z art. 64 ust. 1 w związku z art. 31 ust. 3 i art. 84 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.

Problem przedstawiony w skardze konstytucyjnej dotyczył automatycznego kwalifikowania nieruchomości, będących w posiadaniu osoby fizycznej prowadzącej działalność gospodarczą, do kategorii gruntów, budynków lub budowli związanych z prowadzeniem tej działalności. Osoby fizyczne prowadzące taką działalność występują bowiem na gruncie prawa podatkowego w dwojakim charakterze – jako przedsiębiorcy i jako osoby prywatne (w zakresie swojego majątku osobistego). Skarżący podnosił, że niezgodne z Konstytucją jest zakwalifikowanie gruntów znajdujących się w posiadaniu takich osób do gruntów związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej i – w konsekwencji – objęcie ich wyższą stawką podatkową niezależnie od tego, czy są one faktycznie związane z prowadzeniem takiej działalności. Trybunał przyjął, że dla rozstrzygnięcia rozpatrywanej sprawy najistotniejsza była ocena czy zaskarżony przepis jest zgodny z konstytucyjną zasadą proporcjonalności (art. 31 ust. 3 Konstytucji) między prawem jednostki do własności (art. 64 ust. 1 Konstytucji) a obowiązkiem ponoszenia ciężarów publicznoprawnych (art. 84 Konstytucji).

Art. 1a ust. 1 pkt 3 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych uzależnia opodatkowanie podatkiem od nieruchomości w wyższej stawce, która jest przypisana nieruchomościom związanym z prowadzeniem działalności gospodarczej, wyłącznie od posiadania gruntu, budynku lub budowli przez przedsiębiorcę lub inny podmiot prowadzący działalność gospodarczą. Przepis ten, w swoim literalnym brzmieniu, nie uwzględnia przy tym tego czy dana nieruchomość jest faktycznie lub może być potencjalnie wykorzystywana na potrzeby prowadzenia działalności gospodarczej. Regulacja ta powoduje objęcie definicją legalną gruntów, budynków i budowli związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej, a co za tym idzie opodatkowanie wyższą stawką podatkową, wszystkich (z wyjątkiem wyłączonych w art. 1a ust. 2a ustawy o podatkach i opłatach lokalnych) nieruchomości będących w posiadaniu podatnika prowadzącego działalność gospodarczą, niezależnie od tego czy podatnik faktycznie wykorzystuje je lub mógłby je wykorzystywać w swojej działalności gospodarczej. Tak rozumiany zaskarżony przepis powoduje, że sam fakt posiadania nieruchomości przez podatnika prowadzącego działalność gospodarczą implikuje konieczność zapłaty podatku w wyższej stawce. Ustawodawca nie odróżnia zatem dla celów zapłaty podatku od nieruchomości sytuacji podatników posiadających nieruchomości i wykorzystujących je do prowadzenia działalności gospodarczej oraz podatników posiadających nieruchomości, którzy nie wykorzystują ich do prowadzenia działalności gospodarczej. Obie grupy przedsiębiorców będą zobowiązane do zapłaty podatku w stawce wyższej, przypisanej nieruchomościom związanym z prowadzeniem działalności gospodarczej. Brak tego rozróżnienia dotyka szczególnie przedsiębiorców będących osobami fizycznymi, które występują w obrocie prawnym w dwojakim charakterze: jako osoby prywatne (a więc w zakresie swojego majątku osobistego) oraz jako przedsiębiorcy.

W ocenie Trybunału przedsiębiorcy nie mogą być obciążani wyższą stawką podatku jedynie z powodu posiadania nieruchomości, które nie służą im do prowadzenia działalności gospodarczej. Opodatkowanie wyższą stawką podatku od nieruchomości gruntów lub budynków – niewykorzystywanych i niemogących być potencjalnie wykorzystywanymi do prowadzenia działalności gospodarczej – wyłącznie ze względu na posiadanie ich przez przedsiębiorcę lub inny podmiot prowadzący działalność gospodarczą Trybunał uznał za niezgodne z art. 64 ust. 1 Konstytucji. Art. 1a ust. 1 pkt 3 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych stanowi instrument służący celom innym niż fiskalne, będący nieproporcjonalnym obciążeniem podatkowym polegającym na nieodróżnianiu sytuacji podatkowej podatników posiadających nieruchomości, ale niewykorzystujących i niemogących ich wykorzystać do prowadzenia działalności gospodarczej oraz podatników wykorzystujących posiadane nieruchomości do prowadzenia działalności gospodarczej. Zastosowane kryterium „posiadania gruntu przez przedsiębiorcę” nie realizuje wyłącznie celu fiskalnego, przez co prowadzi do nieuzasadnionego konstytucyjnie naruszenia prawa do własności. Jednocześnie zaskarżonej regulacji nie można uzasadnić ochroną interesu publicznego, co prowadzi do wniosku, że nie są w tym przypadku spełnione przesłanki testu proporcjonalności. Tym samym zaskarżoną regulację Trybunał uznaje za sprzeczną również z art. 31 ust. 3 oraz art. 84 Konstytucji. Nieproporcjonalność ingerencji w konstytucyjne prawo własności Trybunał upatruje w braku precyzyjnych kryteriów, poza samym posiadaniem nieruchomości przez przedsiębiorcę, pozwalających ustalić występowanie faktycznego lub potencjalnego związku gruntu lub budynku z prowadzeniem działalności gospodarczej. Zastosowanie wyższej stawki podatkowej dla nieruchomości związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej wyłącznie na podstawie kryterium posiadania danej nieruchomości przez przedsiębiorcę lub inny podmiot prowadzący działalność gospodarczą stanowi nieproporcjonalną ingerencję w prawo do własności tych podmiotów.

Podstawa prawna:

WYROK TRYBUNAŁU KONSTYTUCYJNEGO z dnia 24 lutego 2021 r. sygn. akt SK 39/19 (Dz. U. Nr 62/2021, poz. 401).

USTAWA z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U. Nr 121/2019, poz. 1170, z późn. zm.).

Jednolity tekst ustawy o finansowym wsparciu rodzin i innych osób w nabywaniu własnego mieszkania.

Od 4 marca 2021 r. wchodzi w życie jednolity tekst ustawy o finansowym wsparciu rodzin i innych osób w nabywaniu własnego mieszkania.

Ustawa określa zasady stosowania dopłat do oprocentowania kredytów udzielanych na zakup lokalu mieszkalnego, budowę i zakup domu jednorodzinnego albo wniesienie wkładu budowlanego do spółdzielni mieszkaniowej.

Podstawa prawna:

OBWIESZCZENIE MARSZAŁKA SEJMU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ z dnia 23 lutego 2021 r. w sprawie ogłoszenia jednolitego tekstu ustawy o finansowym wsparciu rodzin i innych osób w nabywaniu własnego mieszkania (Dz. U. Nr 63/2021, poz. 403).

Jednolity tekst ustawy o przygotowaniu i realizacji strategicznych inwestycji w zakresie sieci przesyłowych.

Od 9 marca 2021 r. wchodzi w życie jednolity tekst ustawy o przygotowaniu i realizacji strategicznych inwestycji w zakresie sieci przesyłowych.

Ustawa określa zasady i warunki przygotowania oraz realizacji strategicznych inwestycji w zakresie sieci przesyłowych, a także źródła ich finansowania.

Podstawa prawna:

OBWIESZCZENIE MARSZAŁKA SEJMU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ z dnia 23 lutego 2021 r. w sprawie ogłoszenia jednolitego tekstu ustawy o przygotowaniu i realizacji strategicznych inwestycji w zakresie sieci przesyłowych (Dz. U. Nr 68/2021, poz. 428).

Niektóre definicje ustawy:

Inwestor - operator systemu przesyłowego elektroenergetycznego w rozumieniu ustawy - Prawo energetyczne realizującego strategiczną inwestycję w zakresie sieci przesyłowej.

Kataster nieruchomości - ewidencja gruntów i budynków w rozumieniu ustawy - Prawo geodezyjne i kartograficzne.

Sieć przesyłowa - sieć przesyłowa w rozumieniu ustawy - Prawo energetyczne.

Uzbrojenie terenu - sieci uzbrojenia terenu w rozumieniu ustawy - Prawo geodezyjne i kartograficzne.

Jednolity tekst ustawy o rewitalizacji.

Od 17 marca 2021 r. wchodzi w życie jednolity tekst ustawy o rewitalizacji.

Ustawa określa zasady oraz tryb przygotowania, prowadzenia i oceny rewitalizacji.

Podstawa prawna:

OBWIESZCZENIE MARSZAŁKA SEJMU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ z dnia 23 lutego 2021 r. w sprawie ogłoszenia jednolitego tekstu ustawy o rewitalizacji (Dz. U. Nr 76/2021, poz. 485).

Niektóre definicje ustawy:

Rewitalizacja stanowi proces wyprowadzania ze stanu kryzysowego obszarów zdegradowanych, prowadzony w sposób kompleksowy, poprzez zintegrowane działania na rzecz lokalnej społeczności, przestrzeni i gospodarki, skoncentrowane terytorialnie, prowadzone przez interesariuszy rewitalizacji na podstawie gminnego programu rewitalizacji.

Jednolity tekst ustawy o szczególnych zasadach przygotowania do realizacji inwestycji w zakresie budowli przeciwpowodziowych.

Od 17 marca 2021 r. wchodzi w życie jednolity tekst ustawy o szczególnych zasadach przygotowania do realizacji inwestycji w zakresie budowli przeciwpowodziowych.

Ustawa określa szczególne zasady i warunki przygotowania inwestycji w zakresie budowli przeciwpowodziowych i stacji radarów meteorologicznych, a także organy właściwe w tych sprawach.

Podstawa prawna:

OBWIESZCZENIE MARSZAŁKA SEJMU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ z dnia 23 lutego 2021 r. w sprawie ogłoszenia jednolitego tekstu ustawy o szczególnych zasadach przygotowania do realizacji inwestycji w zakresie budowli przeciwpowodziowych (Dz. U. Nr 76/2021, poz. 486).

Niektóre definicje ustawy:

Budowle przeciwpowodziowe to:

a) kanały ulgi,
b) kierownice w ujściach rzek do morza,
c) poldery przeciwpowodziowe,
d) sztuczne zbiorniki przeciwpowodziowe,
e) suche zbiorniki przeciwpowodziowe,
f) wały przeciwpowodziowe,
g) budowle regulacyjne,
h) wrota przeciwpowodziowe i przeciwsztormowe,
i) falochrony,
j) budowle ochrony brzegów morskich,
k) stopnie wodne

- wraz z obiektami związanymi z nimi technicznie i funkcjonalnie lub nieruchomościami przeznaczonymi na potrzeby ochrony przed powodzią.

Jednolity tekst ustawy o charakterystyce energetycznej budynków.

Od 18 marca 2021 r. wchodzi w życie jednolity tekst ustawy o charakterystyce energetycznej budynków.

Ustawa określa:

zasady sporządzania świadectw charakterystyki energetycznej,
zasady kontroli systemu ogrzewania i systemu klimatyzacji w budynkach,
zasady prowadzenia centralnego rejestru charakterystyki energetycznej budynków,
sposób opracowania krajowego planu działań mającego na celu zwiększenie liczby budynków o niskim zużyciu energii.

Podstawa prawna:

OBWIESZCZENIE MARSZAŁKA SEJMU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ z dnia 23 lutego 2021 r. w sprawie ogłoszenia jednolitego tekstu ustawy o charakterystyce energetycznej budynków (Dz. U. Nr 77/2021, poz. 497).

Niektóre definicje ustawy:

Część budynku - należy przez to rozumieć zespół pomieszczeń w budynku o jednakowym przeznaczeniu, przewidzianych do odrębnego użytkowania, w szczególności lokal mieszkalny lub lokal użytkowy w budynku.

Charakterystyka energetyczna - należy przez to rozumieć zbiór danych i wskaźników energetycznych budynku lub części budynku, określających całkowite zapotrzebowanie na energię niezbędną do ich użytkowania zgodnie z przeznaczeniem.

Jednolity tekst ustawy o umowie koncesji na roboty budowlane lub usługi.

Od 25 marca 2021 r. wchodzi w życie jednolity tekst ustawy o umowie koncesji na roboty budowlane lub usługi.

Ustawa określa zasady i tryb zawierania umowy koncesji na roboty budowlane lub usługi, środki ochrony prawnej oraz organy właściwe w sprawach uregulowanych w ustawie.

Podstawa prawna:

OBWIESZCZENIE MARSZAŁKA SEJMU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ z dnia 1 marca 2021 r. w sprawie ogłoszenia jednolitego tekstu ustawy o umowie koncesji na roboty budowlane lub usługi (Dz. U. Nr 84/2021, poz. 541).

USTAWA z dnia 19 lipca 2019 r. o zmianie ustawy – Kodeks spółek handlowych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 168/2020, poz. 1655, z późn. zm.).

Jednolity tekst rozporządzenia w sprawie wyceny nieruchomości i sporządzania operatu szacunkowego.

Od 26 marca 2021 r. wchodzi w życie jednolity tekst rozporządzenia Rady Ministrów w sprawie wyceny nieruchomości i sporządzania operatu szacunkowego.

Rozporządzenie określa:

rodzaje metod i technik wyceny nieruchomości oraz sposoby określania wartości nieruchomości przy zastosowaniu poszczególnych podejść, metod i technik wyceny,
sposoby określania wartości nieruchomości dla różnych celów, jako przedmiotu różnych praw oraz w zależności od rodzaju nieruchomości i jej przeznaczenia,
sposoby określania wartości nakładów i szkód na nieruchomości,
sposób sporządzania, formę i treść operatu szacunkowego,
uwarunkowania dla stosowania podejścia mieszanego przy określaniu wartości rynkowej nieruchomości.

Podstawa prawna:

OBWIESZCZENIE PREZESA RADY MINISTRÓW z dnia 3 marca 2021 r. w sprawie ogłoszenia jednolitego tekstu rozporządzenia Rady Ministrów w sprawie wyceny nieruchomości i sporządzania operatu szacunkowego (Dz. U. Nr 85/2021, poz. 555).

Rozliczanie ceny lokali lub budynków zbywanych z gminnego zasobu nieruchomości.

Od 1 kwietnia 2021 r. obowiązuje ustawa o rozliczaniu ceny lokali lub budynków w cenie nieruchomości zbywanych z gminnego zasobu nieruchomości

Ustawa określa:

zasady zbywania nieruchomości z gminnego zasobu nieruchomości z rozliczaniem w cenie tych nieruchomości ceny lokali lub budynków przekazywanych przez nabywcę nieruchomości na własność gminie,
sposób postępowania z lokalami lub budynkami przekazanymi na własność gminie przez nabywcę nieruchomości zbywanych z gminnego zasobu nieruchomości, których cenę rozliczono w cenie zbywanych nieruchomości.

Celem ustawy, zgodnie z uzasadnieniem, jest stworzenie warunków do nabywania nieruchomości gminnych z przeznaczeniem na cele inwestycyjne z rozliczeniem w cenie tych nieruchomości ceny lokali lub budynków mieszkalnych lub użytkowych przekazywanych gminie przez nabywcę nieruchomości.

Gmina będzie mogła wykorzystać pozyskane w wyniku rozliczenia ceny nieruchomości lokale czy budynki na realizację jej zadań z zakresu polityki mieszkaniowej, kulturalnej, edukacyjnej czy opieki zdrowotnej.

Ustawa określa zasady zbywania nieruchomości z gminnego zasobu nieruchomości z rozliczeniem w cenie tych nieruchomości ceny lokali czy budynków przekazywanych gminie przez nabywcę nieruchomości w przetargu nieograniczonym.

O zbyciu nieruchomości z gminnego zasobu nieruchomości rozstrzygać ma rada gminy. Ustawa określa treść uchwały rady gminy, w tym wymóg wskazania liczby i powierzchni lokali lub budynków jakie mają zostać przekazane gminie w rozliczeniu ceny nieruchomości, ich parametrów, minimalnego standardu, lokalizacji oraz ceny 1 m² powierzchni użytkowej lokalu lub budynku. Budynki lub lokale przekazane w rozliczeniu ceny mogą pochodzić z przedsięwzięcia innego niż inwestycja. Cena 1 m² powierzchni użytkowej lokalu lub budynku przeznaczonego do przekazania przez inwestora na własność gminie w ramach rozliczenia „lokal za grunt” nie może przekroczyć wartości średniego wskaźnika przeliczeniowego kosztu odtworzenia 1 m² powierzchni użytkowej budynków mieszkalnych w rozumieniu ustawy o pomocy państwa w ponoszeniu wydatków mieszkaniowych w pierwszych latach najmu mieszkania. Cena ta może być podwyższona w uchwale o zbyciu nieruchomości ale w granicach określonych w ustawie, przy czym łączna cena lokali lub budynków nie może być wyższa niż wartość zbywanej nieruchomości. W przypadku lokalu lub budynku wpisanego do rejestru zabytków lub znajdującego się na obszarze wpisanym do rejestru zabytków albo znajdującego się na obszarze rewitalizacji łączna cena lokali lub budynków nie może być wyższa niż 90% wartości nieruchomości (art. 4). Zbyciu mogą podlegać nieruchomości objęte miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego albo dla których wydano decyzję o warunkach zabudowy (art. 5 ust. 3).

Ustawa określa szczegółowe wymogi dotyczące warunków przetargu (art. 6), oferty inwestora (art. 7) oraz umowy zbycia nieruchomości (art. 9).

Podstawa prawna:

USTAWA z dnia 16 grudnia 2020 r. o rozliczaniu ceny lokali lub budynków w cenie nieruchomości zbywanych z gminnego zasobu nieruchomości (Dz. U. Nr 33/2021, poz. 223).

Niektóre definicje ustawy:

Inwestycja – przedsięwzięcie inwestycyjno-budowlane realizowane z wykorzystaniem nieruchomości zbywanej z gminnego zasobu nieruchomości z rozliczaniem w cenie tej nieruchomości ceny lokali lub budynków przekazywanych przez inwestora na własność gminie.

Śląskie Stowarzyszenie Rzeczoznawców Majątkowych w Katowicach